Pokój szpitalny pachniał delikatnie dezynfekujący i sterylną słodyczą balsamu dla niemowląt.
Sarah tuliła do piersi swojej kilkugodzinnej córeczki, delikatne rytm jej oddechu, kruchy ciężar nowego życia.
Obok niej stał jej mąż, Mark – ale uśmiechnięty, zrobił zdjęcia telefonem, by je rodzina.
Ich dziesięcioletnia córka Emily przy oknie, trzymając w dłoni telefon. był niezwykle cicha.
Błagała, by być może, podekscytowana spotkaniem z młodszą siostrzyczką. Sarah spodziewała się pisków radości, pytań, może odrobiny zazdrości.
Zamiast tego, drugorzędne konsekwencje Emily drżały, gdy opuściła telefon i wyszeptała, ledwie słyszalnie ponad dźwiękami monitorów:
– Mamo… proszę, nie zabieraj tego dziecka do domu.
Sarah mrugnęła, oszołomiona. – Co? Emily, dlaczego tak mówisz?
Warga Emily zadrżała. Odwracanie ekranu telefonu w stronę matki. – Po prostu spójrz.
Sarah wzięła telefon, a jej serce zabiło szybko.
Na ekranie wystąpiło – postać zawinięta w różny kocyk, leżącego w tym samym łóżku, w którym była jej córka.
Na narodzinach dziecka na maleńkim nadgarstku widniało dokładnie to samo imię, co na brance jej dziecka: Olivia Grace Walker. Te same dane. Ten sam szpital.
Kolana Sarah ugięła się. – Co… co to ma brać?
