Richard Callahan był miliarderem, który dorobił się własnymi siłami, znanym z nieskazitelnych garniturów, prywatnych odrzutowców i niezachwianego spokoju. Pewnego słonecznego poranka w Los Angeles miał lecieć do Nowego Jorku na ekskluzywne spotkanie z inwestorami. Jego Gulfstream G650 lśnił na pasie startowym, a srebrne kadłub odbijało słońce jak lustro. Kierowcy, asystenci i ochroniarze krzątali się wokół niego, dbając, aby każdy szczegół był dopracowany. Dla Richarda była to codzienna rutyna.
Gdy zbliżał się do odrzutowca, w świeżym powietrzu rozległ się ostry głos:
— Nie wsiadaj do samolotu! Zaraz wybuchnie!
Wszyscy zamarli. Obok metalowego ogrodzenia stał chłopiec — najwyżej dwunastoletni — ubrany w brudną bluzę, podarte dżinsy i buty z dziurami. Włosy miał w nieładzie, policzki umazane brudem, ale oczy błyszczały i były pełne pilności.
Ochroniarze ruszyli w jego stronę, machając rękami, by go odsunąć.
— „Ignoruj go, panie Callahan,” powiedział jeden stanowczo. „To tylko uliczny dzieciak szukający uwagi.”
Ale chłopiec się nie cofnął. Krzyczał głośniej, głos mu się łamał:
— Widziałem, jak majstrowali przy zaworze paliwa! Samolot nie jest bezpieczny. Proszę, nie wsiadajcie!
