Po pogrzebie babci wróciłam do domu, w którym mieszkała, żeby spakować resztę jej rzeczy. Mąż nalegał, żebyśmy sprzedali go jak najszybciej, mówiąc: „Potrzebujemy pieniędzy, a nie twojego sentymentalizmu”. Ale przy bramie sąsiadka zatrzymała mnie i szepnęła: „Gdybyś tylko wiedziała, co twój mąż tu robił, kiedy babcia jeszcze żyła…” – i podała mi klucz. W piwnicy znalazłam coś, co sprawiło, że znieruchomiałam na miejscu…

Włożyłem klucz do zardzewiałego zamka. Zgrzyt brzmiał, jakby sam dom wzdychał. Drzwi nie drgnęły od razu, jakby stawiały opór. Kiedy drzwi zgrzytnęły i otworzyły się, zimny dreszcz uderzył mnie w twarz, jakbym nie był piwnicą, a głębokim grobem.

Zszedłem wąskimi schodami, trzymając się ściany. Deski skrzypiały pod stopami, a dźwięk rozbrzmiewał w ogłuszającej ciszy niczym bicie serca. Na dole powietrze pachniało stęchlizną, pleśnią… i czymś metalicznym, znajomym. Zapachem krwi.

Światło sączyło się przez małe okienko pod sufitem, a w środku zobaczyłem… klatki. Rząd za rzędem, zespawane z żelaznych prętów. W każdej coś się poruszało. Z początku pomyślałem – szczury. Ale nie. W ich oczach błysnęła inteligencja. Żółte, zwierzęce, a jednak świadome oczy.

Podszedłem o krok bliżej – i zobaczyłem ich. Wilcze pyski. Ale za duże, za… ludzkie. Ich łapy sięgały krat, pazury drapały metal, a na nadgarstkach widniały ślady liny. Patrzyli na mnie, jakby wiedzieli. Czekali.

Następny