Kajdanki zostały zdjęte, a Richard pochylił się, aby spojrzeć mu w oczy.
— Uratowałeś nas — powiedział cicho. — Ale powiedz mi… skąd wiedziałeś? Dlaczego tu byłeś?
Ethan przełknął ślinę.
— Śpię w nocy koło hangaru. Jest ciepło przez wentylatory. Usłyszałem hałasy, więc zajrzałem. Dwaj mężczyźni w ciemnych kurtkach… śmiali się. Mówili coś o „Callahan w końcu upadnie jutro”. Chciałem zadzwonić na policję, ale oni nie słuchają takich jak ja.
Klatka piersiowa Richarda zacisnęła się. To nie był przypadkowy zamach — było osobiste. Ktoś chciał go zabić.
Tej nocy, w swoim penthousie na Manhattanie, Richard patrzył na oświetlone miasto. FBI już zgłosiło: bomba nosiła znak profesjonalnej ekipy najemnych zabójców. Motyw był niepewny — może rywale w interesach, może wrogowie jego kariery. Ale jedno było pewne: bez Ethana byłby martwy.
Następnego dnia Richard podjął niezwykłą decyzję. Zamiast milczeć, zorganizował konferencję prasową. Dziennikarze spodziewali się, że opowie o bombie, ale zaczął od czegoś innego:
— Wczoraj młody człowiek uratował mi życie. Nazywa się Ethan. Ma dwanaście lat. I jest bezdomny.
W sali przeszedł szmer. Richard kontynuował:
— Gdy reszta z nas odwracała wzrok, on dostrzegł niebezpieczeństwo. Gdy zawiodła ochrona, on postąpił naprzód. Ryzykował wszystko, aby mnie ostrzec. A jednak, gdy go pierwszy raz zobaczyłem, mój zespół traktował go jak utrapienie. Taka jest prawda naszego społeczeństwa: ignorujemy głosy tych, którzy nie mają nic. Wczoraj pokazało się, że czasem widzą świat wyraźniej niż my.
